Przegląd ptaków

Tym razem o przyrodzie. Jak powszechnie wiadomo, w różnych miejscach świata przyroda różni się. Nie inaczej jest z Polską i Niemcami. Tam żubry i niedźwiedzie, a tu tylko wilki. Tam drzewa iglaste, a tu (w Kolonii) podobno starożytni Rzymianie nie wiedzieli, co to szyszka.

No dobra, mimo wszystko, przyroda nie różni się aż tak bardzo między Polską, a Niemcami. Różnorodność wewnątrz każdego z krajów jest prawie tak wielka, jak różnice pomiędzy nimi.

Dlatego opiszę kilka z tych różnic, na przykładzie miejskich ptaków.

Gołębie. Myśleliście, że te szczury niebios są nieuniknionym elementem krajobrazu? Chociaż w moje polskie okolice wprowadziły się na dobre ze dwie dekady temu, to tu, gdzie jestem teraz, jest ich… może ze trzy na całe średniej wielkości miasto. To trochę dziwne, zdać sobie sprawę, że nie plączą się pod nogami, żebrząc o jedzenie, tylko zmykają na widok ludzi. Ich miejsce jako najczęściej spotykanych ptaków zajmują…

Nie, nie wróble. Wróbli, niestety, widuję tyle samo, co w Polsce, odkąd weszły gołębie, czyli mało. Najczęściej widuję kosy (turdus merula). Czarne albo brązowe, boją się ludzi najmniej ze wszystkich. Potrafią pozwolić podejść do siebie niemal na wyciągnięcie ręki — ale tylko wtedy, gdy czują się pewnie w gałęziach krzewu. W Polsce nie rzucały mi się jakoś w oczy, chociaż według Wikipedii są tak samo rozpowszechnione. Uwielbiają rodzynki.

Sporo jest też sójek (garus garrulus). Tak, jak kosy, mieszkają także poza miastem. Leśne sójki na widok człowieka skrzeczą i uciekają, a te miejskie po prostu nie dają się zauważyć (kosy, ani leśne, ani miejskie, na nikogo nie skrzeczą). Oprócz nich, z wronowatych widuję – a właściwie słychuję – sroki (pica pica). Jest ich mniej, ale chętniej drą się z kominów. O ile sójki chętnie zaryzykują podejście do człowieka, żeby sprzątnąć fistaszka, to sroki wolą przeczekać.

Gwiazdą programu są natomiast inne wronowate: wrony. Albo może gawrony. Albo czarnowrony. Albo same kruki. Nie wiem, większe od kawki i czarne. Może to kwestia tego, że mieszkam przy parku z gęstymi, wysokimi drzewami, na których mogą spokojnie siedzieć, w każdym razie jest ich nawet więcej, niż gołębi. Też lubią orzechy ziemne, a podejście do człowieka mają całkiem inne, niż pozostałe. Wszystkie inne ptaki uciekają na widok lecącego przedmiotu, nawet, gdy tym przedmiotem jest smakowity orzeszek w skorupce. Jedynymi wyjątkami są te, które są beznadziejnie przyzwyczajone do człowieka: gołębie i kawki (tam, gdzie jest ich wiele). No i, z jakiegoś powodu, wrony w mojej okolicy. Fajna przypadłość, jeśli ktoś chce się z nimi zaprzyjaźnić.

W innych miastach Niemiec demografia ptaków może zaskoczyć. Nie pamiętam, czy to był Magdeburg, czy Karlsruhe, ale było jedno miasto, w którym rolę szczurów (ale bardziej myszy) przejęły wróble. Zamiast latać w gangach, olewając ludzi jak nastolatki dorosłych, wypatrywały podróżników wcinających śniadanie, żeby wskoczyć im pod nogi i, ryzykując życiem, zbierać spadające okruchy. Kto by pomyślał, że do tej roli też się nadają.

Bird review

This post is about nature. It is widely known that nature differs between localities. Poland and Germany are no exception. There you have bears and bisons, and here only wolves. There you can find coniferous trees, whereas here (Cologne) it is said that the ancient Romans did not recognize a pine cone.

Perhaps nature doesn't differ so much between Poland and Germany. Their internal diversity is nearly as big as the differences between them.

So I'll describe those differences, taking city birds as an example.

Pigeons. Did you think those sky rats were an unavoidable part of an urban landscape? They moved into my part of Poland a good two decades ago, but where I am here there's maybe… three of them for the whole city. It takes a moment to realize that you're not stumbling over the small beggars all the time, and it's weird to see them run away on sight. Their place as the most common birds is occupied by…

No, not sparrows. Those are about as common as back in Poland since the pigeon era started. Which is to say, not common at all. The ones I see the most are blackbirds (turdus merula). Despite the name, they also come in brown. They are the least afraid of humans, and they may let you approach to almost an arm's length, if they feel safe in the bushes. Somehow I never saw them in Poland, even though Wikipedia says they exist there, too. By the way, they love raisins.

There's a good number of jays (garus garrulus). Like blackbirds, they also live outside the city. The forest jays will screech at you and run away, whereas the urban ones just try to stay low (blackbirds don't screech at anyone in general). Another corvid I see – or rather hear – is the magpie (pica pica). There's fewer of them, but they like to shout from the rooftops. They like peanuts, just like jays, but if snatching one means approaching a human, they lose the peanut to the jay every time.

The star of the show is another corvid: the crow. Or maybe the rook. Or maybe the raven itself. I don't know, it's bigger than a jackdaw and all black. Perhaps it's because I live next to a park with many tall trees, which they can peacefully occupy, but there's more of them than pigeons. They also like peanuts, and they approach humans in a different way than all others. Other birds will fly when they see a thrown projectile, even if that projectile contains the peanut payload in its shell. I've only seen birds which are hopelessly used to humans break that rule: pigeons and jackdaws (in places with lots of them). But, for some reason, the local crows here also don't run from thrown peanuts. This is a nice property when you want to make friends with them.

Other German cities have surprises in their bird demographics. I'm not sure if it was Magdeburg or Karlsruhe, but there was a city in which the role of rats (or rather, mice) was played by sparrows. Instead of joining packs and sowing discord in groups, they were on the lookout for travelers about to eat their breakfast. As soon as one was spotted, they came to mug the eater out of their crumbs, with blatant disregard to their own safety. Who would have thought they could behave this way.