Protokół

Belgia. Sprzedawca w kebabie parlais po francusku. Rozumiem co piąte słowo. Sprzedawca:

– Bonjour.

– Döner falafel sil vous plait.

– Takeaway?

Wskazuję gestem stoliki, coś mamrocząc w nieokreślonym języku. Sprzedawca na to:

– Proszę usiąść.

Że co, że niby zmyślam? Że by tego nie powiedział? To niby dlaczego po jakimś czasie bez problemu przyniósł mi do stolika żarcie? Powiedział i koniec. Co prawda nie wiem, co on tam dokładnie z siebie wydusił, ale na pewno to było to.

Wiem, po prostu wiem! No bo co innego miałby powiedzieć? Że zapłać? Że zarezerwowane? Że mogę usiąść, ale tylko w stroju galowym? To nie jest moja pierwsza restauracja w Europie, wiem, jak to działa.

Tak samo, jak pamiętam własne zagubienie w takich sytuacjach, szczenięciem będąc. A teraz zdaję sobie sprawę z istnienia jakiegoś protokołu, który bezwiednie stosuję, może raz na pięć lat. Protokołu z tych, których nieznajomość robiła ze mnie przez pocztek życia nieogarniętego kosmitę. C'est la vie.

The Protocol

Belgium. The cashier selling kebabs parlais French, zero English. I pick up one in five words. The cashier:

– Bonjour.

– Döner falafel sil vous plait.

– Takeaway?

I point to the tables, mumbling something in an undefined tongue. The cashier replies:

– Please sit down.

What, are you accusing me of lying? That he didn't say that cause he didn't know English? Then why would he later bring food to my table? He said that, period. I mean, I don't know what exactly he blurted out, but I'm sure that's what he said.

I just know it! Come on, what else could he have said? "Please pay?" "Sorry, it's reserved?" That only people with fancy hats are allowed in? This is not my first restaurant in Europe, I know how this works.

And I still remember how lost I was myself in such situation when I was a kid. Now, every couple of years I realize that there is a protocol I follow without even knowing. A protocol of the kind which makes you seem like an airheaded alien before you learn about it.

C'est la vie.